Urlop nad morzem

Roślinność strefy brzegowej

15 sierpień 2010r.

Zespoły roślinne poza strefą brzegową Obszar Pobrzeża Słowińskiego i Kaszubskiego należy do najsilniej zalesionych regionów kraju. Lasy zajmują tu ok. 30% ogólnej powierzchni. Największy kompleks leśny, rozciągający się między Wejherowem, Puckiem a Jeziorem Żarnowieckim nosi nawet nazwę puszczy. Jest to Puszcza Darżlubska, znana z pięknych lasów bukowych i bukowo-dębowych. Rozległe lasy porastają także wielkie pasmo wzgórz morenowych, ciągnące się od Koszalina w kierunku Trójmiasta. Lasy towarzyszą również wybrzeżom Bałtyku. Różnorodność warunków siedliskowych w strefie pobrzeży jest przyczyną wykształcania się całego szeregu odmiennych typów lasu. Rozwój roślinności prowadzący do powstania lasu śledzić można tu od białej wydmy, od brzegu morza, od wody żyznych jezior przybrzeżnych, od różnego typu torfowisk i wrzosowisk czy w końcu od obrywów powstających na stromych zboczach moren czołowych. Niewątpliwie najbardziej charakterystyczny dla strefy pobrzeża jest ciąg sukcesyjny wyprowadzony od pasma wydm nadmorskich. Został on już szczegółowo omówiony, warto jednak zwrócić jeszcze uwagę na istnienie powiązań między wilgotnymi borami bażynowymi a nadmorską odmianą boru bagiennego, w którego runie występuje szereg gatunków o charakterze atlantyckim. Drugim ciągiem rozwojowym roślinności, który na pobrzeżu Bałtyku da się również łatwo prześledzić, jest klasyczna seria sukcesyjna, prowadząca od wody jezior przybrzeżnych. W strefie pobrzeża ma ona w stosunku do głębi lądu pewne elementy specyficzne w postaci odmiennych zespołów zaroślowych, rozwijających się tu ze względu na wpływ klimatu oceanicznego. Na terenach zagospodarowanych przez człowieka trudno jest śledzić naturalny rozwój roślinności. Każdy zabieg przeprowadzony przez leśnika czy rolnika zakłóca normalny cykl rozwojowy. Studia nad sukcesją możliwe są tylko tam, gdzie człowiek nie ingeruje, w naszym przypadku np. na terenie Słowińskiego Parku Narodowego.